 |
| Ilustración de María José Costa Valiño ("Chiña"). Fonte: Vinte en escena (p. 10) |
Nunca
ninguén
nos agarda.
Xamais preguntaron por nós.
Quedamos varados
na patria da ausencia;
sen barco,
sen mar.
Desterráronnos
as náuseas dun deserto
que esqueceu a súa area.
E, desde este corazón de ningures,
sopramos un vento que non zoa.
O vento que habitamos
os nómades invisibles.
Tapáronnos
co rostro da nada.
Mais...
SÓ OS QUE ESTAMOS SEN TEITO
PODEMOS VER AS ESTRELAS.
En Vinte en escena (2012)
Boas tardes Diana, alegrame moito das cousas que poñes na tua paxina web , por que reialmente e dende o corazon que
ReplyDeletesaen nas palabra dos autores , o poema da Rosalia Fernandez Rial e moi fermoso para min , gustame moito , por que fai referencia a xente que parece ausente na sociedade, a xente soa ,e tamen valora a vida sinxela que levan, esta facendo unha comparativa cos elementos da natureza i e unha verdade moi grande que a xente sen deito ve as estrelas mellor que ninguen.
Aproveitendo que che escribo , en la miña practica do ingles poño este poema do W.B YEATS :
A Friend,s Illness
Sickness brought me this
Thought , in that scale of his:
Why should I be dismayed
Though flame had burned the whole
World , as it were a coal ,
Now I have seen it weighed
Against a sou ...¿
Un saudo , Diana , espero que che guste